Soms denk ik nog weleens terug aan de periode voordat Diana en ik echt samen kwamen.
Aan hoe moeilijk en hectisch die was. Maar ook zo bijzonder en vol wonderen.
In die tijd zag ik niet waar onze weg naartoe zou leiden. Zou hij wel ergens heen leiden?
Wat was de reden van alles? Ik kon het niet zien.
Eén ding weet ik wel. Alles wat we deden, zeiden, alles wat er gebeurde was altijd vanuit ons hart. Altijd vanuit liefde. En dát kon ik wel heel goed voelen. Het maakte dat ik er voor een stukje rust in kon vinden en me makkelijker mee liet voeren met de stroom die er was.
Er was een tijd dat we een paar maanden geen contact hadden. Het werd te gecompliceerd. Te moeilijk. We kregen te maken met op de vlucht slaan, terug proberen te gaan naar het oude. Het kon allemaal niet, het was te moeilijk, te onmogelijk.
Angst had zich meester gemaakt van het hart.
Ik zal die laatste dag nooit vergeten. We ontmoetten elkaar om te praten. En het eindigde in een “afscheid”.
Nog een laatste blik. Nog even haar hand in de mijne. Ik moest het accepteren, respecteren. Ik had geen andere keuze.
De verbinding bleef echter bestaan. Hoewel het pijn deed in mijn hele binnenste was zij nooit uit mijn hart.
In alles wat ik deed ging ze met me mee. Ze zat in mijn hart, in mijn ziel. Dat zou nooit meer veranderen.
Daar was het beeld van de oude vrouw die ik ooit zou worden. Een oude vrouw die heeft moeten leren leven met een stukje hart dat van haar afgebroken is. Spijtig kijkt ze uit het raam. Ze staart naar de bomen en denkt aan vervlogen tijden. Aan wat had kunnen zijn. Dankbaar dat ze dat wat wel geweest was mee had mogen maken, maar met spijt dat ze niet de weg van haar hart had kunnen volgen.
Ik schrok van dat beeld.
Ik probeerde het vrij te geven. Met liefde voor haar altijd aanwezig, ging ik zelf door.
En op dat moment brokkelde alle omhulsels die haar hart in hun greep hielden in duizenden stukjes af.
En raakte mijn hart in alle hevigheid. De stroming tussen onze twee harten was weer open.
Helaas zie ik in mijn omgeving hetzelfde verhaal gebeuren.
Ik zie hoe angst zich meester maakt van het hart. Het omsluit zich in een omhulsel waarvan lijkt dat er niet meer doorheen gebroken kan worden. Het doet pijn om dit te zien.
Omdat ik weet hoe moeilijk en eenzaam deze weg is, voor beide partijen.
Als ik één ding geleerd en ervaren heb is dat je door die angst alleen maar vast blijft zitten. Het maakt je ziek, het maakt je zeker niet gelukkiger. En uiteindelijk doe je jezelf én je omgeving zoveel meer pijn.
Als je vanuit liefde en vanuit je hart kunt handelen kan het nooit verkeerd zijn. Misschien wel moeilijk maar nooit verkeerd.
De weg die ik toen niet kon zien heeft wel degelijk ergens naartoe geleid.
Naar ONS.
Naar onszelf en naar elkaar.
En nu, ook weer achteraf gezien, zijn er heel wat redenen geweest voor de gebeurtenissen van toen.
Voor onszelf en voor de mensen om ons heen.
De puzzelstukjes kloppen en voor die paar stukjes die hun plekje nog niet helemaal gevonden hebben weet ik ook zeker dat dat wel gaat gebeuren.
Geloof, vertrouwen en de weg van je hart blijven volgen. Dat is wat we gedaan hebben. En altijd blijven doen.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Gerelateerd