Brief aan mijn oudere ik

Er is een periode geweest waarin mijn hart behoorlijk riep maar ik niet de kant van mijn hart op kon gaan.
In die periode zag ik mijzelf wel eens staan als oud vrouwtje, starend uit een raam met een kop koffie in haar beverige handen. Haar blik staart doelloos naar buiten en ze denkt aan vroegere tijden, met pijn in haar hart dat ze nooit heeft kunnen volgen. Hoe zou het zijn geweest als het wel had gekund? Hoe zou haar leven dan gelopen zijn? Ze zal er nooit meer antwoord op krijgen. Het leven was gelopen zoals het liep, met altijd een stuk van haar hart waar een schaduw overheen lag.

Gelukkig keerde het tij en kwam er een dag waarop ik mijn hart wél kon volgen. Dwars door alles heen. Dus het beeld van deze oude versie van mezelf is verdwenen.
Hoe zie ik haar nu en wat zou ik tegen haar willen zeggen?
Een brief aan mijn oudere ik.

Lieve vrouw,

Een leven geleefd, sta je nu hier. 85 jaren zijn verstreken en ik weet dat als je aan deze jaren terug denkt dat er een gelukzalige glimlach op je gezicht verschijnt.
Je hebt geleefd, gelachen en gedroomd. Je had wensen waarvan sommige werkelijkheid werden, andere bleven bij dromen. Maar het belangrijkste van alles, je hebt je hart gevolgd op een moment waarvan je dacht dat het nooit meer mogelijk was. Je veranderde je hele leven en ervoer wat échte liefde is, en wat nu écht belangrijk is een leven. Wat is een mooier geschenk dan dat.

Je hebt ervaren wat angsten zijn en hoe diep die kunnen gaan. Je weet wat verdriet en pijn is, wat verlies is en wat schuldgevoel is. Maar je weet ook hoe je hierdoor gegroeid bent. Vanbinnen.
Soms maakte je keuzes waar je later spijt van had. Soms zei je woorden die niet zo bedoeld waren.
Maar jij weet dat je nooit een verkeerde intentie gehad hebt. Je deed nooit iets om gemeen te zijn, of om hard te zijn. Dat zit gewoon niet in je. Want jij met je eigen enorme gevoeligheid kunt niet ongevoelig zijn voor anderen. Vaak handelde je uit angst, machteloosheid of uit radeloosheid. Vaak kon je geen woorden geven aan het vele voelen vanbinnen.
Soms dacht je dat je je eigen weg even kwijt was. Dan wist je niet meer waar je naartoe wilde.

Je leerde kwetsbaar zijn, vertrouwen te hebben en te geloven.
Je leerde lief te hebben en liefde te ontvangen. Je kon lachen, dansen, genieten.
Je maakte prachtige reizen waarin je zoveel moois zag. En minder mooie dingen. Waarin je bergen beklom en diepe dalen zag. Maar alles nam je tot je als zijnde een groeiproces. Je wilde jezelf ontdekken, leren kennen. Je stond open om jezelf te voelen en handelen vanuit je gevoel van liefde dat zo intens in je aanwezig was.
De wereld was voor jou intens. Vaak hard, soms zwaar te dragen, maar vaak ook zo mooi, zo vol kleur en licht en liefde.

Je hebt je kinderen liefgehad en groot gebracht. Je hebt kleinkinderen zien opgroeien. En je bent zó gelukkig samen geweest met de grootste liefde voor jou. Jullie hadden intense jaren, maar prachtige jaren. Doorstonden samen werkelijk alles en stonden samen zo ontzettend sterk. Jullie lieten zien wat liefde is en jullie hebben zo veel mensen weten te helpen en steunen.
Kijk jezelf maar eens staan. Je hebt het gedaan. Jouw leven geleefd. Voor jezelf en samen met anderen.
De wereld werd een beetje mooier door jou. Want de wereld mooier maken begint nu eenmaal bij jezelf.
Als er liefde in je hart aanwezig is dan verspreid je liefde.
Je ziet nu, op jouw leeftijd, dat alles waar je je ooit zoveel zorgen om maakte zoals financiën, huis, werk, kinderen, gezondheid, allemaal uiteindelijk goed is gekomen.
En zo is het goed. Zo is het mooi. Wees dankbaar voor jouw leven.

Liefs,
je jongere versie
(die nog steeds veel te doen en te ervaren heeft, en dat is maar goed ook).

Tekening gemaakt door Diana Cornelissen.