Impact van verantwoordelijkheid
Afgelopen week reed ik in de auto. En in de auto kan ik altijd het beste nadenken (ja, ik let ook nog op de weg :-)). Tijdens het rijden overviel me opeens het gevoel van verantwoordelijkheid en de impact daarvan.
Verantwoordelijkheden die er zijn naarmate je ouder wordt.
Als kind
Als kind was ik redelijk zelfstandig. En ook toen ik iets ouder werd wilde ik het meeste wel zo’n beetje zelf doen. Ik was vrij snel bekend met een verantwoordelijkheids gevoel. Al voelde ik me vooral verantwoordelijk voor anderen.
Ik was een kind dat over gevolgen nadacht van bepaalde acties en verantwoordelijkheid nam voor wat ik deed of niet deed. Iets waarvan we proberen onze eigen kinderen ook bewust van te laten worden (en dat is nog best moeilijk these days!).
Verantwoordelijkheid en volwassen worden
En opeens ben je dan volwassen. En zijn er steeds meer verantwoordelijkheden die op je pad komen. Dat je je studie goed volbrengt, dat je op eigen benen kunt staan en ga zo maar door. Ik nam mijn verantwoordelijkheden, en soms wellicht ook even helemaal niet. Groter worden gaat met vallen en opstaan :-).
Maar de impact van verantwoordelijkheid heb ik nooit zo ervaren zoals ik dat nu weleens kan ervaren.
Tot nu
Terwijl ik dus in de auto reed gingen mijn gedachten naar alle gebeurtenissen van de afgelopen 3 jaar en opeens schoot door me heen: ‘jee er is zooooveel gebeurd! En zoveel “grote”, levens veranderende dingen!”
En ik heb het allemaal gedaan. Ervaren, geleerd, aangepakt of niet aangepakt. Ondertussen heb ik, samen met Diana uiteraard, de verantwoordelijkheid voor ons huis, ons financiële plaatje, 3 kinderen, en nog meer.
Die verantwoordelijkheden had ik vroeger ook in meer of mindere mate, maar eerlijk is eerlijk, toen waren de omstandigheden minder complex.
Groot
En op dat moment, in die auto, realiseerde ik me hoe groot die verantwoordelijkheid voelde en ik schrok er een beetje van. Want kinderen hebben kan vanzelfsprekend lijken maar dat is het niet. Soms voelt het heel groot en eigenlijk, een moment, eng. Kan ik het wel? Doe ik het wel goed? Blijft het goed gaan?
Het hebben van een baan kan vanzelfsprekend zijn, financiële zekerheid, een dak boven je hoofd, genoeg te eten. Maar ook dat is niet zo vanzelfsprekend. Ook hier weer de impact van de verantwoordelijkheid: Maak ik de juiste keuzes? Doe ik het wel goed? Etc…
De verantwoordelijkheid om voor je eigen geluk te kiezen. Ook zoiets. Ik kan nog wel even doorgaan…
Even voelde de wereld heel, heel groot.
Overweldigend en doorademen
Het gevoel van de verantwoordelijkheid die op onze schouders ligt was tamelijk overweldigend. En maakte me ook even bang. Want je moet het toch maar zelf doen allemaal. En daar komt heel wat bij kijken. En natuurlijk kun je om hulp vragen, maar de verantwoordelijkheid blijft hoe dan ook bij jezelf liggen. Het begint denk ik met de verantwoordelijkheid hoe je met situaties en gebeurtenissen omgaat. Dan is er nog de verantwoordelijkheid voor jezelf (zorg eerst goed voor jezelf, dan pas kun je voor anderen zorgen) en de verantwoordelijkheid voor je kinderen en alles eromheen. Doorademen dus…
Stap voor stap
Hoe kun je er nu het beste mee omgaan als de impact van verantwoordelijkheid heel groot voelt?
Ik riep mezelf even “terug” en bedacht dat ‘stap voor stap’ voor mij het beste werkt.
Niet te groot denken, maar ook niet teveel in 1 situatie blijven hangen.
Soms even een helikopter view hebben: boven de situatie gaan “hangen” en kijken of je dan meer overzicht krijgt.
Ik probeer zo goed mogelijk te voelen en te kijken wat er écht belangrijk is op dat moment en wat minder prioriteit heeft. Ook probeer ik mijn gevoel te volgen: voelt het goed, of niet?
Je kunt niet voor alles tegelijk evenveel verantwoordelijkheid nemen. Uit ervaring weet ik dat het dan weleens “mis”kan gaan (lees hier).
In het NU blijven
Want hoe groot de obstakels in de afgelopen 3 jaar ook waren, we leven nog steeds, zijn er sterker door geworden en heel veel dingen zijn telkens toch goed gekomen. Met onze kids gaat het goed en dat is wat voor NU telt. We wonen nog steeds in ons huisje en ook dat is wat voor NU telt. We zijn gezond en dat is wat voor NU telt.
We doen ons best, we doen het vanuit liefde en alles met de beste intenties. Dat wetende over onszelf maakt de angst voor al die verantwoordelijkheid een stukje minder.
Overvalt jullie weleens een gevoel van verantwoordelijkheid?
Oh ja, dat overvalt me ook weleens en op sommige momenten benauwd het me ook weleens. Ik heb het er ook vaker over met vriendinnen dat je ‘vroeger’ toen je opgroeide ook gewoon geen zorgen had en hoe heerlijk dat was. Liefs.x
Ik heb vier kinderen grootgebracht en ik ben heel blij dat ik niet constant heb stil gestaan bij die verantwoordelijkheid. Je leeft, je beslist, je maakt fouten, je leert, je staat terug op. En inderdaad, af en toe overvalt het je. Ik ben gewoon verantwoordelijk over 4 levens! En dan met periodes ook nog als alleenstaande moeder.
Ach, ze zijn groot nu. Mijn eerste kleindochter is geboren twee weken geleden. En als ik mijn dochter dan zo bezig zie, dan denk… wat is ze nog jong… Ze is vijfentwintig, net zo oud als ik toen zij geboren werd. Gek…
Verantwoordelijkheid kan je soms opeens te pakken nemen en heel zwaar zijn.
Mijn oudste kleindochter heb ik voor haar eerste vakantie in Holland opgehaald in 2006. Ze was toen 4 jaar. Voor het eerst vloog ze terwijl ze het echt ervaarde. Kwam ze in Holland aan en ging haar gangetje, we woonden toen oo een recreatiepark en de auto’s mochten niey harder rijden dan 10km/uur. Maar fietsers sjeesden rond. Zij ook oo haar fietsje met zijwieltjes. Ze wist precies tot hoever ze bij het chalet weg mocht. Opeens, na 2 dagen, kreeg ik vreselijk de zenuwen. Wat als er iets gebeurt met haar. Wat als ze valt. Wat als ze wordt aangereden. Wat als ze verdwaalt. Ik was er de hele dag mee bezig. Had geen moment rust, alleen als ze in bed lag. Na 4 dagen tobben heb ik mezelf aangepakt. Kappen moest ik daarmee. Genieten moest ik juist. En gelukkig kwam ik tot de conclusie dat ik me geen zorgen moest maken voor dat echt nodig zou zijn. En het lukte me ook nog die knop om te zetten. Ik heb ten volle genoten. En de jaren daarna ook weer, ook met haar zusje.
Het spreekwoord klopt echt… Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest…
Mooi logje! X
Mooi verwoord en geschreven Trees. En dat spreekwoord klopt inderdaad. Ik roep mezelf weleens te rade met die woorden.
Het heeft ook geen zin om je er de hele dag mee bezig te houden, je wordt er alleen maar doodmoe en gespannen van. Het brengt je niks, alleen maar angst.
Goed dat je het toch hebt weten om te buigen en je vanaf dat moment genoten hebt! Mooi voorbeeld…dankjewel. X
In mijn jongere jaren had ik nog lang niet zoveel verantwoordelijkheden maar maakte ik me al druk om de verantwoordelijkheden die ik ooit zou krijgen… Klinkt krom maar ik maakte het mezelf vroeger niet gemakkelijk 🙂
Zo kon ik me heel naar en onzeker voelen als ik dacht aan het feit dat ik misschien óóit een kind/kinderen zou hebben. Hoe zou ik daar in vredesnaam een steun en toeverlaat voor kunnen zijn, de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Pfffff gek werd ik van die gedachten.
Gelukkig kwam op enig moment toch het gevoel dat ik er klaar voor was en die verantwoordelijkheid wél aankon.
Jojo onlangs geplaatst…Vrouwen en de maan