Impact van verantwoordelijkheid

Dit vind je misschien ook leuk...

5 reacties

  1. Joyce rdt schreef:

    Oh ja, dat overvalt me ook weleens en op sommige momenten benauwd het me ook weleens. Ik heb het er ook vaker over met vriendinnen dat je ‘vroeger’ toen je opgroeide ook gewoon geen zorgen had en hoe heerlijk dat was. Liefs.x

  2. Linda schreef:

    Ik heb vier kinderen grootgebracht en ik ben heel blij dat ik niet constant heb stil gestaan bij die verantwoordelijkheid. Je leeft, je beslist, je maakt fouten, je leert, je staat terug op. En inderdaad, af en toe overvalt het je. Ik ben gewoon verantwoordelijk over 4 levens! En dan met periodes ook nog als alleenstaande moeder.

    Ach, ze zijn groot nu. Mijn eerste kleindochter is geboren twee weken geleden. En als ik mijn dochter dan zo bezig zie, dan denk… wat is ze nog jong… Ze is vijfentwintig, net zo oud als ik toen zij geboren werd. Gek…

  3. Trees schreef:

    Verantwoordelijkheid kan je soms opeens te pakken nemen en heel zwaar zijn.
    Mijn oudste kleindochter heb ik voor haar eerste vakantie in Holland opgehaald in 2006. Ze was toen 4 jaar. Voor het eerst vloog ze terwijl ze het echt ervaarde. Kwam ze in Holland aan en ging haar gangetje, we woonden toen oo een recreatiepark en de auto’s mochten niey harder rijden dan 10km/uur. Maar fietsers sjeesden rond. Zij ook oo haar fietsje met zijwieltjes. Ze wist precies tot hoever ze bij het chalet weg mocht. Opeens, na 2 dagen, kreeg ik vreselijk de zenuwen. Wat als er iets gebeurt met haar. Wat als ze valt. Wat als ze wordt aangereden. Wat als ze verdwaalt. Ik was er de hele dag mee bezig. Had geen moment rust, alleen als ze in bed lag. Na 4 dagen tobben heb ik mezelf aangepakt. Kappen moest ik daarmee. Genieten moest ik juist. En gelukkig kwam ik tot de conclusie dat ik me geen zorgen moest maken voor dat echt nodig zou zijn. En het lukte me ook nog die knop om te zetten. Ik heb ten volle genoten. En de jaren daarna ook weer, ook met haar zusje.
    Het spreekwoord klopt echt… Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest…
    Mooi logje! X

    • lichtophethart schreef:

      Mooi verwoord en geschreven Trees. En dat spreekwoord klopt inderdaad. Ik roep mezelf weleens te rade met die woorden.
      Het heeft ook geen zin om je er de hele dag mee bezig te houden, je wordt er alleen maar doodmoe en gespannen van. Het brengt je niks, alleen maar angst.
      Goed dat je het toch hebt weten om te buigen en je vanaf dat moment genoten hebt! Mooi voorbeeld…dankjewel. X

  4. Jojo schreef:

    In mijn jongere jaren had ik nog lang niet zoveel verantwoordelijkheden maar maakte ik me al druk om de verantwoordelijkheden die ik ooit zou krijgen… Klinkt krom maar ik maakte het mezelf vroeger niet gemakkelijk 🙂

    Zo kon ik me heel naar en onzeker voelen als ik dacht aan het feit dat ik misschien óóit een kind/kinderen zou hebben. Hoe zou ik daar in vredesnaam een steun en toeverlaat voor kunnen zijn, de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Pfffff gek werd ik van die gedachten.

    Gelukkig kwam op enig moment toch het gevoel dat ik er klaar voor was en die verantwoordelijkheid wél aankon.
    Jojo onlangs geplaatst…Vrouwen en de maanMy Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.