Waardevolle herinneringen
Gisteren zijn we begonnen met het opruimen van de zolder.
Dat doe je wel even, denk je dan.
Totdat je foto’s tegenkomt en voor je het weet zit je daar een half uur ingedoken.
Zo kwam ik gisteren een doosje tegen met foto’s van Diana.
Foto’s van haar als klein meisje. Foto’s met haar moeder.
Gezichten, momenten, liefde. Vervlogen tijden. Herinneringen.
Het raakte me om dit allemaal te zien.
Je ziet een stukje van een leven voorbij komen dat je kent van verhalen. En van foto’s. Háár leven. Het leven van de vrouw waar ik zo ontzettend veel van hou.
Hoe was ze vroeger echt? Hoe was haar moeder? Het ziet er allemaal zo liefdevol uit.
Lachende gezichten, handen die elkaar vasthouden. Een kus.
In de speeltuin, op de draaimolen.
Sneeuwballen gooien in de bergen. Zoveel plezier.
Foto’s uit een leven toen haar moeder er nog was.
Het beeld dat ik heb van haar jeugd bestaat eigenlijk uit twee delen. De periode van geboorte tot een jaar of 10/11, toen haar moeder nog leefde, en de periode erna. Toen was ineens alles anders.
En ik realiseer mij, ik weet en ik voel hoeveel impact dat gehad heeft. Op zowel Diana als op haar vader. Haar moeder was een spil in het gezin. Haar vertrouwde basis. Een zon in haar leven.
En die zon ging even onder.
Ik ben ervan overtuigd dat diezelfde zon ook weer op is gekomen, alleen op een andere manier. Zij zal altijd over Diana stralen.
Op dit soort momenten ben ik me dan ineens ook weer even bewust van de tijd. Van het feit dat we elkaar nu pas tegen zijn gekomen. En normaal denk ik zo niet. Want ik ben alleen maar dankbaar dát we elkaar zijn tegengekomen.
Maar als ik haar foto’s zie dan is er zo een moment waarin ik voel dat ik al veel eerder van haar had willen houden. Ik had al veel eerder plezier met haar willen maken, haar troosten in moeilijke tijden.
Ik zie nog steeds zo nu en dan als ik naar Diana kijk het kleine meisje in haar. Het meisje dat zij ooit was. Zo voel en zie ik toch steeds een klein stukje van het meisje van toen.
Mijmeren over wat was of niet geweest is. Soms doe je dat. Maar verder blijf ivooral in het NU.
Met alles wat IS.
Alles wat we hebben.
Samen genieten van de kleine grote dingen die er zijn. Van de wondertjes die nog steeds op ons pad komen.
Alleen al samen kijken naar de zonsondergang. Vlinders die voorbij fladderen (en elke dag die witte vlinder bij ons raam), genieten van een heerlijk kopje koffie. Elkaars spiegel zijn en elkaar helpen. Het is mooi.
Gelukkig en dankbaar dat ik de weg die nog voor ons ligt samen met haar mag bewandelen.
And by the way….Ik heb altíjd van haar gehouden, lang voordat ik haar ontmoette. Zo voelt het echt.
Links: Ellis. Rechts: Diana |
Waardevolle herinneringen. Wat ontroerend. Mijn ouders leven allebei niet meer. Missen doe ik ze nog vaak. Trots op jullie en op jullie verhalen. Voor mij was de Herinnering weekend een openbaring. Al mijn verdriet een plekje kunnen geven. Jullie ontroeren mij
Wat een lieve reactie Donna,
Het Herinnering weekend was heel bijzonder, voor mij natuurlijk omdat ik daar Ellis heb ontmoet en een blik in elkaar ogen heeft ons gebracht waar we nu zijn .Echt Samen.
Dan heb jij ook al jong je beide ouders moeten missen.
Verdriet,gemis en het een plekje kunnen geven.
Liefs van Diana