Herfst
Je ziet het aan de bomen en je merkt het aan het weer. Aan de dagen die weer korter worden en aan de mensen.
Het is herfst.
Hoewel ik de kleuren van de bomen werkelijk prachtig vind heb ik er toch elk jaar weer een beetje moeite mee. Ik kom minder buiten omdat ik het simpelweg koud vind. Of omdat het pijpenstelen regent.
Het is vroeger donker en ik hou juist zoveel van het licht. En ik kijk er niet echt naar uit dat al die mooi gekleurde blaadjes binnen niet al te lange tijd van de bomen vallen en het landschap er kaal uitziet.
De mensen op straat kijken grimmiger, lopen vluchtig voorbij omdat, neem ik aan, ze het ook koud hebben en niet nat willen worden.
Langzaam concentreert het leven zich weer meer binnenshuis. Wat ik gezellig vind.
Maar toch…
En elk jaar heb ik hier een beetje “last” van.
Ik hou van de lente. Ik vind het heerlijk als de natuur weer terug tot leven komt. Je ruikt het, je ziet het, je voelt het. Er is meer licht, meer kleur en elk jaar zodra alles weer groen is denk ik: het lijkt wel groener dan ooit.
Terug vertaald naar mijzelf: ik hou ervan om te groeien, om me sterk te voelen en dat te doen wat ik fijn vind, waar mijn hart ligt.
Dit jaar voel ik me meer verbonden met de cyclus van de natuur.
Alles heeft in vol ornaat gebloeid. Alles was gegroeid tot volledigheid.
De natuur trekt zich nu langzaam terug. Keert weer een seizoen of twee naar binnen. Het schudt het “oude” van zich af om later weer met “het nieuwe” terug te komen. Om weer uit te groeien en bloeien in al haar pracht en praal.
Gaat het zo niet ook vaak met mensen?
Om te kunnen groeien moet je eerst naar binnen keren. Het ” oude” van je af schudden. Heel dicht bij jezelf blijven. Naar jezelf kijken. Je even terugtrekken. Om vervolgens sterker, mooier dan ooit weer tevoorschijn te komen.
Ik denk dat ieder mens deze fases in zijn leven wel herkent.
Even rust, pas op de plaats en dan sterker en krachtiger weer naar buiten komen.
Ik voel op dit moment dat ik, om opnieuw op dat punt te komen, eventjes terug moet trekken naar binnen. Aan mezelf en aan diegenen die me lief zijn te denken.
En ik realiseer mij dat je zelfs op die momenten al aan het groeien bent. Vanbinnen.
Eerst vanbinnen zodat je het in elke vezel gaat voelen en dan al je ware kleuren kunt laten zien.
Wat mooi stukje over de herfst.
Wauw wat mooi geschreven!!!
Dankjewel Kim xxx