Over je hart volgen en angst

 

Eén van de spreuken die voor ons heel erg toepasselijk is geworden is toch echt wel: Volg je hart want dat klopt.

Op het moment
dat je je hart hoort spreken weet je eigenlijk al genoeg.
Waarom wij mensen daar dan regelmatig niet naar luisteren is zowel een raadsel als te verklaren.
Vaak is het de angst die ons tegenhoudt.
Doe jij al wat je hart je ingeeft dan voelt dat wat je doet goed. Dan laat het je hart als het ware zingen.
Maar soms gebeurt er onverwachts iets in je leven wat je hart raakt. En dan kan het zijn dat je iets moet veranderen.
Dat weet je, dat voel je. Je hart spreekt en roept.
En daar ontstaat de angst.

Ik weet hoe groot die angst kan zijn en dat angst alles kan beïnvloeden.
Het kan ervoor zorgen dat je verstijfd blijft staan waar je staat. Je blijft in je comfortzone want dat voelt het veiligste. Dat ken je en je bent ervan overtuigd dat dat het beste is. Tenminste, dat maakt je verstand je wijs.
Maar ondertussen blijft er iets knagen. Je blijft aan iets of iemand denken. Je hart blijft spreken.
Na alles wat er gebeurd is in de afgelopen periode heb ik geleerd dat als je wél door die angst heen kunt en durft te gaan het achteraf vaak minder erg was dan je ooit bedacht had.
En dat juíst door je angst heen gaan betekent dat je innerlijk groeit, dat je vooruit komt en dat er deuren opengaan die je nooit voor mogelijk had gehouden! Geloof me.
Nee, ik weet dat je me nauwelijks zult geloven als je midden in die angst zit.
Ik spreek echt uit ervaring. Ik weet wat angst is, wat hele grote angst is en ik weet hoe het is als je hart geraakt is en je het niet kunt of durft te volgen.
En weet je? Je hart niet kunnen volgen doet uiteindelijk meer pijn dan door de angst heen gaan!

Je wilt je hart volgen maar je wilt mensen geen pijn doen. Ook zoiets.
Ik heb mensen nooit pijn willen doen en dacht door te zwijgen en me te verstoppen dat ik dat doel dan wel bereikte. Ik bedacht eeuwen lang hoe ik iets het beste aan kon pakken zonder mensen te kwetsen.
Iemand kwetsen zal nooit mijn intentie zijn.
Maar door de angst mensen pijn te doen deed ik ze uiteindelijk nog veel meer pijn. Ik was niet eerlijk. Ik was niet eerlijk naar mezelf en niet naar anderen.

Je hart volgen is vaak angsten doorstaan, dingen veranderen, dingen aangaan. Je leven onder de loep nemen en wellicht jezelf ook.
Als je hart spreekt en je voelt het zó sterk dan kun je doen en laten wat je wilt. Je kunt er niet omheen. Hoe je het ook weg probeert te duwen, te negeren, ervoor weg te vluchten (meestal uit angst), het komt altijd weer bij je terug.
Achteraf gezien is het eigenlijk zonde dat die angst zo parten kan spelen want je hart volgen maakt dat alles stroomt, maakt dat je dat doet wat je fijn vind, wat bij je past. Het maakt dat je intens geluk kunt voelen.
Je hart volgen betekent vertrouwen op je gevoel, op je hart, op jezelf. Het betekent dat je krachtig leert te zijn, dat je groeit. Hoe meer je je hart volgt hoe meer je kunt gaan leven vanuit je hart. Als je vanuit je hart leeft dan is het altijd goed. Alles wat je vanuit je hart doet, doe je vanuit liefde en kan dus nooit verkeerd zijn.

Angst maakt dat je stil blijft staan. Angst verstikt, doet pijn, maakt ziek. Door angst verandert er niks. Behalve dat het jezelf vanbinnen parten speelt.
Vanuit je hart leven betekent vooruit gaan, innerlijke groei, verandering, deuren die opengaan, stroming, liefde, licht, kracht, verbinding en gelukkig zijn.

Dus waar kies jij voor? Leven in angst en je hart niet durven volgen of leven dwars door de angsten heen, op weg naar je hart?