Wonderwoman in de Batmobiel
Drie uur ’s nachts.
‘Mama, ik heb naar gedroomd’.
Mijn dochter staat naast mijn bed. Midden in de nacht. Net nadat ik eindelijk in slaap was gevallen.
Natuurlijk ben ik net Wonderwoman, spring ik uit mijn bed, hijs me soepel met mijn slanke taille in mijn Wonderwoman outfit en zweef mee naar haar slaapkamer waar ik haar vervolgens instraal met fijne dromen en ze in no-time weer slaapt.
Daarna zweef ik weer terug naar mijn eigen bed en droom verder over de Batmobiel die ik van Batman mag lenen.
In werkelijkheid sta ik natuurlijk tamelijk gebroken op. Past mijn taille nog niet eens in mijn spijkerbroek. Ik strompel door de koude gang naar haar kamer, krijg steenkoude voeten terwijl ik probeer haar gerust te stellen.
Wat niet lukt want ze komt vervolgens nog vier keer terug met de mededeling dat ze echt niet meer kan slapen. De moed zinkt mij eerst langzaam in de veel te koude voeten en uiteindelijk leg ik me er maar bij neer dat ik waarschijnlijk geen oog meer dicht zal doen die nacht.
En ja hoor, ze heeft buikpijn. Lang leve de hoogslaper. Voor de zekerheid de matras maar op de grond hijsen die gelukkig niet zo zwaar is (wel!), naar beneden voor een emmertje en vervolgens in bed liggen hopen dat ze niet ziek wordt.
De jongste wordt wakker. Hij is heel erg verkouden en ik loop naar zijn kamer om zijn speen te zoeken waarvoor ik de koude grond op moet duiken, ja helemaal liggend, om onder zijn bed te graaien. Gelukkig slaapt hij daarna lekker verder. Dit in tegenstelling tot mezelf.
De wekker gaat. Wonderwoman springt vol energie uit bed en vliegt door de dag. Fluitend.
Twee kinderen die niet lekker zijn maar natuurlijk heb ik super krachten en kan ik ze zo genezen, blijft mijn haar perfect in model zitten, en mijn Wonderwoman outfit brandschoon. Niks aan de hand.
Maar natuurlijk was het best wel een slapeloze nacht. En sta ik in werkelijkheid niet zo heel fris en fruitig op.
Mijn dochter blijft thuis uit school omdat ik twijfel of ze nu echt ziek is of gewoon slecht heeft geslapen.
Het blijkt het laatste te zijn.
Mijn zoontje heeft een griepje te pakken. Veel hoesten, hangerig, huilerig, verhoging, je kent het wel.
De eerste drie uur van de ochtend trotseer ik met een huilend kind dat aan mijn been hangt en wil knuffelen maar ook weer niet. Hij blijft maar huilen, zo zielig. Ik probeer de afwas nog te doen, in vier etappes, en besluit om me ook nu weer neer te leggen bij het feit dat ik gewoon lekker op de bank blijf zitten met mijn mannetje.
Ik voel me toch eigenlijk geen Wonderwoman vandaag (al zou ik haar krachten soms best even willen hebben) maar ook zonder Wonderwoman capaciteiten en zonder Wonderwoman outfit maar een trui met snot eraan, een Ford in plaats van een Batmobiel red ik het wel en besef ik op het einde van de dag, als alle kindjes toch weer tevreden in hun bed liggen, dat hoe vermoeiend het soms ook kan zijn, ik dankbaar ben DAT de kids er zijn en ik alles met liefde voor hun doe.