Hoe vaak handelen wij, als mensen, eigenlijk vanuit schuldgevoel? Groot of klein schuldgevoel,maakt niet uit.
Wanneer doe je iets omdat je het zelf graag wil en wanneer doe je iets omdat je denkt dat het zo hoort en omdat je je schuldig voelt als je het niet doet?
We kennen allemaal wel die feestjes of verjaardagen waar je eigenlijk plichtsgetrouw naartoe gaat. Misschien zelfs zonder er echt over na te denken. Totdat het moment een keer komt dat je je niet zo lekker voelt, of je hebt gewoon écht even geen zin. Daar begint bij mij in elk geval altijd de twijfel.
Eerst draal ik 3 dagen…Ga ik wel? Ga ik niet? Eigenlijk wil ik een keer niet. Maar ja, dan denken ze misschien dat….Of ze hebben wellicht op me gerekend. Weet je wat? Ik denk er nog even over na (maar eigenlijk wil ik gewoon niet). Dan breekt de dag van het feestje aan. Bij het ontwaken bekruipt het me alweer…Nee, ik heb echt niet zoveel zin. Maar ja, ik voel me schuldig als ik niet ga.
Nee, ik ga niet. Besluit gemaakt. En dan een uur voor het feestje heeft het schuldgevoel zo lopen knagen dat ik, veel te laat, van de bank opspring en me ga omkleden. In kleren die ik natuurlijk weer nergens kan vinden. Zucht, wáárom ga ik ook alweer? O ja, schuldgevoel.
Als ik dan eindelijk op het feestje arriveer dan kijkt iedereen verbaasd op: “huh, jij hier? We hadden je helemaal niet meer verwacht!”
BAAL denk je dan, wáárom ben ik niet op die bank gebleven met mijn heerlijke fleecedekentje?”
Wat als je een mailtje krijgt van iemand? Of een berichtje? En stel, je geeft niet meteen antwoord. Voel je je dan snel schuldig of in ieder geval een beetje bezwaard omdat je nog steeds niks hebt laten horen?
Of je hebt Truus al 2 maanden niet gebeld. Wat zal zij wel denken? En weer bekruipt een schuldgevoel.
Maar eerlijk, denk je dat Truus of Klaas of Jan de dingen die JIJ denkt wat zij denken ook écht denken?
Wat als je nou alles wat je vanuit schuldgevoel doet eens laat? Het pas doet wanneer je er echt zin en tijd voor hebt. Omdat je het wíl. Omdat je het graag doet.
Maakt iets doen vanuit schuldgevoel niet dat je er steeds meer tegenaan gaat hikken? Gaat het dan uiteindelijk niet voelen alsof het een opgave is? Is er dan nog ruimte voor JOU en om te doen wat je zelf écht wil?
En creëer je door vanuit schuldgevoel handelen (je bent immers OVERAL aanwezig, belt ALTIJD terug) niet juist verwachtingenbij de ander die steeds moeilijker worden om te doorbreken?
Voelen we ons schuldig naar onze ouders toe, naar onze kinderen toe, naar vrienden toe?
Hoeveel werkende ouders voelen zich schuldig naar hun kinderen toe? En geven ze daarom maar die nieuwste Nintendo of doen alles om het de kinderen naar de zin te maken in de tijd dat ze samen zijn.
Ik zal er maar niet over gaan uitwijden wat je daarmee creëert.
Hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik me realiseer dat handelen vanuit schuldgevoel niet goed is voor jezelf maar vaak ook voor de ander niet. Want ben je dan eerlijk? Sta je dan in je kracht? Nee! Ik ben er echt van overtuigd van niet.
Ik probeer sinds niet al te lange tijd bij mezelf te voelen of ik iets doe omdat ik bang ben dat iemand anders wel eens iets zou kunnen denken (zijn of haar stukje) en ik me schuldig voel OF omdat ik het echt zo voél, zo wíl en zo kán. Ik heb veel te lang (lees: mijn hele leven) gehandeld omdat ik dacht dat anderen het zo verwachtten.
En daarmee heb ik veel gemist. Namelijk vooral mezelf.
Nu in deze periode van mijn leven waarin mijn lijf me terug gefloten heeft en mijn geest eigenlijk ook, kán ik niet anders dan voor mezelf zorgen, voor mezelf kiezen en kiezen wat voor mij het belangrijkste is. Dat is wat telt.
En de rest….draait ook wel gewoon door.
Nu leer ik voor het eerst langzaam mezelf kennen. Kan ik beginnen met zoeken wat ík leuk vind en kan en wil.
Door de gebeurtenissen van afgelopen tijd ben ik gaan leren wat écht belangrijk is. Zoals doen wat goed voelt. Niet over je eigen grenzen heen blijven gaan.
En je kunt best mensen helpen (gráág zelfs) maar niet ten koste van jezelf (en je gezin) want je komt jezelf op een dag echt een keertje tegen.
Het is de kunst om bij jezelf te blijven hierin, maar ik geloof oprecht dat als je dat eenmaal doorhebt je veel meer in je kracht staat, eerlijk bent voor jezelf én anderen en daar bereik je uiteindelijk veel meer mee.
Dan denk ik meteen weer aan de 3 gouden regels: zorgen voor jezelf is de eerste. Laat ik voor mezelf spreken en dat eerst eens gaan doen.
Voor mezelf en voor de mensen die me dierbaar zijn (jij mijn lief en de kindjes). De rest komt daarna weer.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Gerelateerd