Eerste schrijven aan jou
Lieve Lieffie,
Het is nu ruim 2,5 jaar geleden dat wij elkaar voor het eerst ontmoetten.
Wat hebben we veel meegemaakt.
Mooie, dierbare herinneringen maar zeker ook zeer moeilijke en pijnlijke momenten.
Ik kan soms nog steeds niet bevatten hoe het mogelijk is dat in 2,5 jaar tijd zoveel kan gebeuren.
Zoveel gebeurtenissen in een tijd die voorbij gevlogen is. Hoe is het mogelijk.
Tijd is echt maar een relatief iets geloof ik.
Stel je voor dat wij toen tegen elkaar gezegd hadden dat we nu samen zouden zijn dan hadden we elkaar nooit geloofd.
Want wat leek dat onbereikbaar. En met een steeds groter gevoel naar elkaar toe werd dat onbereikbare steeds moeilijker en zwaarder.
Een herkenning op zielsniveau was het. En hoe!
Lieve lieffie, ik schrijf dit naar jou omdat ik wil proberen het dieper liggend gevoel naar elkaar toe tastbaar te houden. Niet dat het dat niet is want ik voel het elk moment van de dag. Maar je weet hoe het gaat, in de drukte, in de hectiek, in een gezin met 3 kinderen, dat je soms overweldigd wordt door deze hele wereld.
Ook nu is het weer schrijven tussen de soep en de aardappelen, luiers en helpen met huiswerk door. Maar niks op deze wereld kan me ervan weerhouden om te schrijven. Al doe ik er weken over.
Ik kan gaan nadenken over tijd en hoe kostbaar die is, dat je in de tijd die je hebt alles eruit moet halen wat je maar kunt. En ja, tijd gaat snel. Het kan ook zomaar ineens voorbij zijn.
Hoe dan ook, de tijd die wie nu samen gekregen hebben, dat is voor mij de dierbaarste tijd die er is.
Als ik terug kijk naar de afgelopen 2,5 jaar dan zijn onze mooie momentjes samen de momenten die ik mij vooral herinner. Dan zie ik ons tussen de rommel door samen dansen in de tuin, dan zie ik ons op een dekentje liggen bij het water.
De moeilijke dingen zijn niet de dingen waar ik het eerste aan denk. Nee, het zijn de fijne herinneringen die mij ondanks de rest een warm en gelukkig gevoel geven, die mij zo dierbaar zijn. Momenten die wij creëerden tussen alle hectiek en zooi door!
Wij zijn nu een jaar echt samen en nog steeds is het zoeken. Alles is nieuw. Nieuw huis, nieuwe woonplaats, nieuw gezin, nieuwe scholen en noem maar op. Bovendien gebeurt er nog steeds zoveel. Ik denk dat we alles wel zo een beetje meegemaakt hebben, denk je niet?
Scheidingen, ziekte, overlijden, verhuizingen, ‘uit de kast komen’ voor mij want ik was samen met een man en jij bent mijn meisje, schulden, zwangerschap, bevalling, ziektewet, nieuwe baan zoeken en ga zo nog maar even door. En nog steeds zitten we er middenin. Soms lijkt het maar niet op te houden en soms is het zwaar.
Maar we leren en we ervaren en we voelen, denken en zien. We zijn teruggekomen naar onze eigen kern en nu is het aan ons hoe we ons leven opnieuw gaan invullen. We komen onszelf tegen. Wie zijn we? Wat willen we? Wat vinden we fijn en wat juist helemaal niet? Waar liggen onze grenzen? Wat willen we veranderen?
Hoe dan ook, samen zijn wij zo sterk en zo krachtig. Wat zou het mooi zijn als we hier meer mee kunnen doen he ! Vanuit onze ervaringen mensen laten zien en voelen dat ze niet alleen staan en vooral laten voelen hoe ontzettend krachtig je juist bent in moeilijkere tijden en hoe je dit om kunt buigen om er iets positiefs en moois mee te doen.
Dát zou ik samen met je willen doen.
Voor nu zeg ik alleen maar dat ik trots op je ben, dat ik je bewonder en dat ik elke seconde dankbaar ben dat we samen zijn.
De aardappelen zijn klaar met koken, het vlees in bijna aangebrand en de kinderen roepen dat ze honger hebben.
En jij staat midden in de woonkamer, ik kijk je aan, je lacht en alles is GOED.