Als alles even teveel wordt
Soms dan is het weer zo ver…Een vol hoofd en vol gevoel.
Het hoofd loopt over en het gevoel ook. Of andersom.
Ik kan het niet verklaren. Of ook weer wel. Maar ik weet nooit zo goed wat ik eraan kan doen want op de een of andere manier blokkeer ik gigantisch op die momenten. Dan weet ik niet meer wat ik moet doen of waar ik nog naartoe moet gaan. Welke kant ik op moet kijken.
Het kan een hele tijd goed gaan en dan opeens lijkt alles teveel en voelt alles zwaar.
Elke prikkel komt keihard binnen. Sowieso, altijd en overal.
Dat stapelt zich dan op totdat er iets gebeurt wat de emmer doet overlopen. Net alsof je even een soort kortsluiting krijgt.
Niet dat ik raar ga zitten shaken, gillen, springen of weet ik veel wat, maar ik kan de prikkels dan bijna niet meer doseren. Er past niks meer bij en het enige wat ik dan wens is rust en stilte in mijn hoofd. Maar ook dat kan ik dan niet meer vinden.
Achteraf gezien zie ik waar het stapelen van dit alles mee begint.
Ik zie elk detail, ik ruik alles, hoor alles, voel veel. En dat gaat goed. Totdat het even niet meer zo goed gaat dus. Dan wordt het echt even teveel.
Ik merk dan dat ik momenten van rust probeer te zoeken maar dat ik ze niet kan vinden omdat het gewoon druk is, alles zwaar voelt, of om wat voor een reden dan ook. Ik probeer het uit te leggen maar kan er moeilijk woorden aan geven. Ik weet vervolgens niet meer waar ik het zoeken moet en op het laatst voel ik me zo verdrietig en ellendig en ‘vol’ dat ik wel kan huilen. Wat ik binnenhoud totdat mijn lieffie vraagt wat er toch aan de hand is. Omdat ik er moe uitzie en gewoon geprikkeld en niet vrolijk ben (wat ik dan weer erg vind). En dan probeer ik het te vertellen en komen er tegenwoordig wel tranen maar nauwelijks woorden want die weet ik er gewoon niet aan te geven. En dat voelt wel eens heel “alleen”.
Ik zou op die momenten het liefst even willen verdwijnen. Of in een hutje in het bos gaan zitten maar aangezien ik nogal een schijtert ben denk ik dat ik in mijn eentje doodsangsten uitsta.
Het klooster dan maar?
Neh, ik kan mijn schatje ook helemaal niet missen.
Maar moeilijk is dit soms wel, vooral ook omdat de wereld gewoon doordraait, ik nu eenmaal op aarde rondloop en ook mee draai.
Bovendien is het voor anderen vaak moeilijk te begrijpen, vooral omdat ik het zelf zo moeilijk kan uitleggen. En ja, ik moet misschien bij mezelf blijven. Maar dat vind ik in veel situaties toch heel moeilijk.
Dus ik focus me op door ademen en heb er vertrouwen in dat ook dit weer voorbij gaat.
De zon komt heus altijd weer op.