Laat het verleden los
Schrijven over je gevoelens kan makkelijk zijn, om van je af te schrijven.
Maar soms ook heel moeilijk.
En gevoelens heb ik flink de laatste tijd. Mijn hele leven ben ik een binnenvetter geweest.
Tot 6 oktober 2012. Nadat ik in jouw ogen heb gekeken is er een achtbaan aan emoties en gevoelens losgekomen. Ik hou het er maar op dat ik steeds dichter bij mezelf kom en daarvoor moet je toch een aantal emoties doorstaan.
Door alle gebeurtenissen sinds die dag zijn die emoties nog meer opgestapeld. Er is zóveel gebeurd…
En ik doorstond alles elke keer maar weer. Ik ging maar door en door en door. Als je me nu achteraf vraagt hoe ik dat gedaan heb dan heb ik geen idee. Want op dit moment kunnen herinneringen uit onze hectische periode me echt tot tranen toe raken. Ik word er soms ontroerd door, soms blij door. Ik word er soms bang door. Ik word er soms verdrietig van. De keren dat ik je mocht zien…En weer afscheid moest nemen. Altijd weer afscheid nemen. Alle berichtjes via whatsapp die we stuurden. Jij daar en ik waar ik was. Elke avond welterusten zeggen, via datzelfde whatsapp, en me echt ziels-alleen voelen. Vooral dat laatste is een voorbeeld van iets wat me niet in de koude kleren is gaan zitten.
Lieffie, elke avond ben ik zó dankbaar dat ik naast je mag en kan liggen. Dichtbij. Maar het maakt me dan ook weleens bang want wat als er ooit een avond komt dat ik weer welterusten moet zeggen via de telefoon? Dat jij weer daar bent en ik hier. Er zijn vast mensen die nu zullen denken: “mijn god, that’s life en get a grip!’. Maar die mensen weten niet hoe diep het telkens weer in mijn ziel gesneden heeft. Steeds afscheid nemen, op welke manier dan ook.
En mijn innerlijk weten wíst dat het niet uitmaakte waar je was of wat je deed…Op zielsniveau waren we altijd heel dicht bij elkaar. En als ik daar al eens aan twijfelde dan gebeurde er wel weer iets, het leek wel gestuurd door de kosmos, dat me eraan herinnerde dat je er gewoon was. Dan hadden we weer dezelfde droom. Of we zagen of hoorde hetzelfde op hetzelfde moment. En dan voelde je weer heel dichtbij. Misschien is het een stukje ego dat bang wordt, hoopt, verlangt. Dan heb ik met dat stukje ego toch wel moeite (gehad), zelfs al weet ik vanbinnen echt wel beter. Of het is een lichtelijke “verwarring” want je ziet elkaar en neemt weer afscheid. En je bent zó graag bij elkaar want dan voelt het zó goed, zó mooi en zo alsof je thuiskomt dat je elkaar vanzelf mist en daardoor een beetje lijkt te “vergeten” dat je altijd samen bent, op een dieper niveau. Dit was ook altijd voelbaar als we niet lijfelijk samen waren.
Jij had mijn ziel geraakt en bleef hem raken. Je raakt mijn ziel nog steeds. En dat overdonderde me misschien want wat gebeurde er in hemelsnaam allemaal?! Oude emoties en angsten, die nog niet uit mijn systeem zijn blijkbaar.
Mijn probleempje is dat gevoel de overhand heeft. Ik kan rationeel wel relativeren maar mijn gevoel overheerst. Ik hou ervan als je om me heen bent. Ik word rustig als ik in je ogen kijk. Ik hou ervan om met je te knuffelen. Als ik je hoor vertellen en als ik je zie lachen. Dan danst mijn ziel. Ik ben intens dankbaar dat we bij elkaar zijn. En ik realiseer me heel goed dat dat echt niet zo vanzelfsprekend is.
We hebben elkaar weer gevonden. We kwamen in een stroomversnelling terecht waarvan we dachten dat er geen einde meer aan kwam. Maar we verloren elkaar nooit uit het oog en al helemaal niet uit het hart. Sterker nog, we groeiden steeds meer naar elkaar toe. Er was geen ontkomen aan.
Dus tja, wat doe ik met al die gekke emoties, angsten en herinneringen? Jij zou zeggen: “gooi ze in de kliko meisje”. Ik laat ze maar zijn. Ze zijn een puntje in het grote geheel. Ik kan ze maar beter accepteren en laten stromen en dan in de kliko gooien.
Ik vind er mijn weg wel in. Alles komt goed.
Heel mooi verwoord hoor, en inderdaad gooi het lekker in de kliko en laat het ophalen voor de stort.