De ontmoeting

 

And then I met you

 

 

 

 

 

 

 

“En wanneer een van hen zijn andere helft zal ontmoeten, de werkelijke helft van zichzelf, is het paar verloren in een verbazing van liefde en vriendschap en intimiteit en men zal niet meer uit elkaars zicht verdwijnen, zelfs niet voor een moment.”

Plato

Hieronder kun je lezen hoe wij elkaar ontmoet hebben. Een gebeurtenis die alles veranderde.
Het eerste stukje is geschreven vanuit de ervaring van Ellis. Het tweede stukje vanuit Diana’s ervaring.
Wij hadden van tevoren nog nooit gelezen over tweelingzielen. Het gebeurde later pas dat we informatie lazen over tweelingziel ontmoetingen en ons verhaal erin herkenden. 

“Ik hield al van je voordat ik je ontmoet had”

Op 6 oktober 2012 stapte ik nietsvermoedend de zaal in waar een terugkomdag georganiseerd werd van het Her-Innerings weekend.
Ik had Diana wel al gezien, maar ook weer niet echt want ik was wat nerveus voor alles wat er zou komen die dag.
We moesten een oefening doen: met je ogen dicht door de ruimte lopen en zoeken naar een hand die meteen goed voelde. Ik liep en ik liep, raakte af en toe een hand aan, hield er soms een vast maar liet ook weer los want het voelde niet goed. Ik merkte opeens dat steeds meer handen die ik aanraakte al een andere hand vast hadden en ik raakte een beetje in de zenuwen want wat als ik nou als enige overbleef?

“Mijn hand raakte de jouwe en de wereld veranderde binnen één seconde”

Ik was de hele zaal al doorgelopen toen ik opeens werd vastgepakt door een hand. Toen de andere hand. En de energie die toen voelbaar was, was onvoorstelbaar. Het stroomde door het hele lichaam. We stonden met onze ruggen tegen elkaar en onze ogen gesloten. Ik had geen idee wie ik vast had.
Enkele minuten later mochten we ons omdraaien en ik zal nooit vergeten wat ik voelde toen ik in HAAR ogen keek. Ik voelde zóveel, het was alsof mijn hele gevoel ondersteboven gekeerd werd en doordrong tot diep in de ziel. Ik zag in haar ogen een diepe herkenning. Mijn eerste gevoel was blijdschap, intense dankbaarheid en opluchting. ‘Daar ben je, waar bleef je zolang, ik heb je zo gemist.’
Ik kon het niet plaatsen maar het was heel aanwezig en voelbaar.
Diana en ik deden nog enkele oefeningen samen die stuk voor stuk heel bijzonder waren. En ze verdween niet meer uit mijn buurt. Ik vond het fijn dat ze in de buurt was. Ik wilde haar eigenlijk niet meer uit mijn buurt…Alles voelde anders, ik voelde me anders. Er was van binnen iets gebeurd waarvan ik de impact op dat moment nog niet helemaal kon vermoeden.

“Een verbinding op een spat zuivere frequentie”

’s Avonds, thuis, verscheen ze op facebook en enkele dagen later vertelde ze over een droom die ze had gehad, over mij. En zo raakten we aan de ‘praat’ en we zijn nog lang niet uitgepraat.
Op 30 januari 2013 was onze tweede ontmoeting en die was wederom intens. Diepe, diepe liefde, zoveel herkenning, zo groots, vurig en warm. Ik wist niet dat je ZOVEEL liefde kon voelen. Onvoorwaardelijke liefde die diep tot in je ziel doordringt en je nooit meer los laat. Een verbinding zo intens. Voor altijd.

Wat bij elkaar hoort zal bij elkaar komen…

De tijd die volgde was zwaar, moeilijk en pijnlijk. Maar het was ook een bijzondere reis.
De liefde, de afstand, relaties waar we beiden nog inzaten en ga zo maar door. Het heeft een diepe impact gehad op ons alletwee. Er is zoveel gebeurd. Maar telkens leek het hele universum weer samen te werken, juist op momenten dat alles onmogelijk leek, en kwamen we elke keer weer bij elkaar uit. De verbinding die er was ging diep en ver. We voelden elkaar op afstand, we droomden hetzelfde, er vond grote synchroniciteit plaats in gebeurtenissen. Zo ging dit 2,5 jaar door. We hadden in die 2,5 jaar 8 maanden geen contact, maar de verbinding bleef voelbaar.
Het was aantrekken en afstoten, wegvluchten en terugkomen. Angsten overwinnen en uit diepe dalen klimmen. Tot het moment waarop we eindelijk écht samen kwamen.

“En toen vond ik jou”

6 oktober 2012 , de terugkomdag van mijn Her-Innerings weekend. Ik wil eerst even vertellen dat ik ‘eigenlijk’ niet aanwezig zou zijn geweest bij deze dag. Maar dat door een ‘miscommunicatie’ ik er toch was. Later begreep ik dat het geen toeval was en WAAROM ik er moest zijn.
De oefening die Ellis hierboven beschrijft was heel bijzonder. Er stond prachtige muziek op en er waren een behoorlijk aantal mensen van diverse weekenden te samen om deze dag te beleven.
Ik weet nog heel goed dat ik dacht ik ga het eens anders doen en begon achterstevoren te lopen. Ogen stijf dicht want je mocht echt niet kijken. Alleen puur op gevoel. Tastend in de menigte van mannen en vrouwen raakte ik hier en daar wat handen aan. Maar ze voelden niet goed genoeg om ze echt vast te pakken. Ik hoorde al een paar keer zeggen: ‘ja we hebben weer een paar’. Ik merkte dat ik in mezelf dacht o jee straks heeft iedereen iemand vast en schiet ik over.
Tot ik een hand voelde…
En wat er toen gebeurde is bijna met geen pen te beschrijven. Ik voelde kwetsbaarheid, puurheid en een enorme warmte en liefde overviel me. Ik greep letterlijk de tweede hand meteen vast. En dacht deze laat ik nooit meer los. Ik had geen idee welke persoon ik vast had. We moesten met de ruggen tegen elkaar gaan staan en onze handen vast houden en op een teken allemaal tegelijk omdraaien. Dat was een heel spannend moment.

“Ik keek in je ogen en kwam thuis in jouw ziel”

Ik draaide me om en keek RECHT in de ogen van haar ziel.
Wow wat was dit heftig! Wat een impact had dit. Een diep gevoel van thuiskomen, een gevoel van daar ben je, waar was je, ik heb je gemist, ik wil altijd voor je zorgen ,van je houden. Alles kwam als een waterval naar boven. Wat je dan allemaal voelt is eigenlijk niet echt in woorden uit te leggen als je het zelf nog nooit meegemaakt hebt. Ik heb zo vaak gedacht, en nog, hoe is het mogelijk dat je met je ogen dicht zonder te weten wie er voor je staat, en door alleen een paar handen zoveel kunt voelen en ervaren.

“Twee levens, één liefde”

Daarna mochten we op twee stoelen gaan zitten en kregen we nog wat opdrachten. Ik bleef kijken. Het was echt of ik iemand terug had gevonden die ik kwijt was geraakt. Vanaf die dag kon ik Ellis niet meer vergeten en loslaten.Wat ik me toen nog niet besefte was dat er een hele mooie, liefdevolle, maar ook hele zware tijd aan zou komen. Er was een privegroep op facebook waar we allemaal na konden kletsen en foto’s delen en zo. Ik kreeg een droom een paar dagen later. Die ik meteen wilde vertellen aan Ellis. Het was niet zomaar een droom. Ik had Ellis immers maar een dag gezien en pas ontmoet. Vanaf dat moment is ons contact heel intensief geworden. Niets was meer zoals het was. Mijn leven was voorgoed veranderd.
Mijn hart werd geopend op 6 oktober 2012 en samen hebben we de moed gehad om ons hart te volgen.
Two hearts beating as one…

Always & Forever

De ontmoeting

Tweelingzielen, ontmoeting, herkenning, ervaring.