Het leven met kinderen
Het beeld dat je van tevoren hebt
Voordat je besluit om aan kinderen te beginnen heb je vaak een bepaald plaatje voor ogen. Een plaatje van het leven met kinderen.
Je stelt je voor hoe het zou zijn. Zo’n lief, klein baby’tje die je de hele dag door knuffelt en flesjes geeft en waar je vooral heel veel van houdt. En dat beeld klopt natuurlijk ook wel, maar er komt toch wel iets meer bij kijken en soms lopen de dingetjes toch anders dan je misschien gedacht en gewenst had.
Dochter
Ik had met mijn dochter het geluk dat ze een gemakkelijke baby was.
De bevalling verliep echter wel anders dan ik ooit had kunnen denken. Ik werd ingeleid met 42 weken en kreeg een spoedkeizersnede na 24 uur weeën. Senne belandde op de high care en op de medium care en de eerste week was ik thuis zonder baby.
Toen eenmaal alles goed ging was het fijn en leuk, maar ook onwennig. Hoewel ik al jaren met kinderen werk is het krijgen van een eigen kindje een heel ander verhaal. Soms wist ik heus niet zo goed wat ik moest doen en er kwamen toch wel wat ingewikkelde fases voorbij. Het niet willen drinken, het niet willen slapen, niet willen eten. De peuterpubertijd en ga zo maar door. Bovendien vond ik het heel erg wennen dat je alles wat je deed opeens moest plannen. Een bezoekje naar oma moest opeens tussen slaapjes door gepland worden en dan werden er luiertassen, kinderwagens, fruithapjes en flessen meegesleept.
Verschilletje
En toen was er Yben, mijn zoontje. En nu hij er is realiseer ik mij hoe anders Senne was. Senne kon heel goed lekker zelf spelen. Of even een filmpje op tv kijken. Yben trekt het liefst de hele dag aan je hand, is continue in beweging en kijkt nooit tv. Hij heeft een enorme sterke wil en als hij iets wil en het kan of lukt niet dan hoor je dat 10 straten verder nog. Met Yben in de buurt is elke dag een avontuur. Gelukkig wel een gezellig avontuur. In tegenstelling tot Senne ben ik wel een stuk gemakkelijker geworden in fases van niet willen eten, niet willen drinken en peuterpubertijden.
Biologische klok
Diana is pas op latere leeftijd zwanger geworden van Yannick, ze was 39 jaar. Zij was al samen met een vrouw en Yannick is verwekt door middel van een donor. Diana had jarenlang een leven zonder kinderen en dat was helemaal prima, totdat toch haar biologische klok begon te tikken rond haar 38 ste. En zo is haar kinderwens op latere leeftijd in vervulling gegaan. Yannick werd geboren op Sinterklaas, gezond en 9 pond schoon aan de haak. Alles verliep prima. Vanaf de periode dat hij naar de peuterspeelzaal ging werden er dingen opgemerkt qua ontwikkeling van Yannick en kreeg hij al vrij vroeg de diagnose Autisme Asperger. Momenteel word er gekeken of diagnose wel klopt bij de (positieve) ontwikkeling die Yannick nu vertoont.
Confrontaties met jezelf
Senne en Diana’s zoon Yannick zijn nu 8 en 9. En het gaat wel eens door me heen dat ik vroeger, toen Senne nog baby was, dacht dat ik soms tropenjaren doormaakte. Maar ik zie dat rond deze leeftijd het échte “opvoedwerk” om de hoek komt kijken. Om het zo maar even te noemen.
Nu worden wij geconfronteerd met onszelf, met onze grenzen, de grenzen van de kinderen. Normen en waarden, respect, eerlijkheid. En ik zeg in alle eerlijkheid dat ik het regelmatig moeilijk vind. Kinderen kunnen echt spiegels van onszelf zijn (en van elkaar onderling). Het is mooi om te zien eigenlijk.
We hebben drie kinderen. Alle drie heel anders van karakter (een water element, een vuur element en een aarde element) . Al kunnen ze onderling ontzettend goed met elkaar overweg, gelukkig!
We handelen over het algemeen hetzelfde naar alle drie. Maar soms heeft de één even iets meer nodig dan de ander op bepaalde gebieden. Moeilijk af en toe. Je wil hetzelfde handelen naar alle drie maar met drie verschillende karakters kan dat niet altijd. Dan ben je de ene keer tegen de een wat consequenter en de andere keer tegen de andere. Het is vaak bewust nadenken over allerlei zaken. Over hoe je reageert, over hoe je een grens aangeeft, over wat je mag verwachten. Om vervolgens uit te proberen en maar te hopen dat je het goede doet.
We doen alles met de goede intentie. Als iets een keer minder goed uitpakt dan wil dat niet zeggen dat je het verknald hebt. Dat hou ik mezelf steeds weer voor.
Ook als mama ben je “gewoon” een mens.
Roze en blauwe wolken
Het leven met kinderen is niet altijd die roze of blauwe wolk. Daar ben ik eerlijk in. Maar dat we van ze houden, dat is zeker. We zouden ze nooit meer willen of kunnen missen. En dat we dankbaar zijn met onze kinderen, ook dat is zeker.
We weten heel goed, en hebben van heel dichtbij meegemaakt, dat het echt niet zo vanzelfsprekend is allemaal. Lees hier het gedicht voor mijn neefje.
We hebben veel gezellige en warme momenten samen. We groeien en we leren enorm van elkaar en we zijn ontzettend blij dat het allemaal goed gaat, ook onderling, aangezien we toch een jaar geleden pas samen bij elkaar kwamen wonen.
De kinderen groeien en wij als ouders groeien mee.
Ik zou dolgraag kinderen willen, alleen kan dat helaas niet. Dat heeft z’n redenen, maar ik kan in ieder geval niet zwanger raken. Ik hoop in de toekomst toch zwanger te kunnen raken, maar die kans is helaas erg klein. Ik gun het jullie, lieve Ellis en Diana, ondanks dat ik zelf nooit een kind van mezelf kan krijgen, toch van harte met jullie drie kids! ♡
Loene onlangs geplaatst…The Parfum Tag
Lieve Loene,
Dat heb ik gelezen op je blog inderdaad. Dankjewel voor je lieve woorden.
En blijf geloven. We hopen echt dat dit stukje voor jou het allerbeste uitpakt.
Het lijkt me moeilijk dit al te weten en we wensen je veel sterkte en moed.
Veel liefs van ons xxx
Ze zeggen wel eens kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Poe, ik hoop ook steeds dat het makkelijker wordt 🙂 Ik heb vooral met mijn zoon een lastige pubertijd (12-14) doorgemaakt nu is hij bijna 20 maar zorgen heb ik nog steeds vooral omdat je steeds minder bij hun leven wordt betrokken er minder zicht op hebt. Ik vind het lastig. Mijn dochter is 17 en dat geeft enorme zorgen nu ze ‘uit’ wil OMG blijf gewoon lekker bij je moeder op de bank zitten joh 🙂 Laten gaan, ik weet het, waarschuwen, goede gesprekken en er vooral gewoon ‘zijn’ maar man o man wat is het lastig. Ik doe het ook nog eens in mijn eentje dus grijze haren gegarandeerd. Maar het zijn alletwee kanjers en ik ben enorm trots op ze.
Annette onlangs geplaatst…Spotlight #1
Hihi Annette, de pubertijd! Ik kijk er al naar uit 😉
Ik heb altijd geroepen: ik ben dan in Tibet als jullie mij zoeken!
Flauwekul natuurlijk. Maar die leeftijd is weer een nieuwe fase waar we hopelijk een beetje in kunnen eeeeuh groeien.
Dan kom je dus het stukje “laten gaan” tegen…Lijkt me moeilijk wel hoor. Hoewel ik het toe kan juichen als de kids strakjes de wereld gaan ontdekken en niet op de bank blijven zitten, is het ook wel een beetje eng.
Maar komt goed.
Respect voor jou en veel liefs! xxx
Ik heb maar één kind, een dochter van 20, die ik helemaal alleen heb grootgebracht. Aanvankelijk, vooral toen ze nog heel klein was, vond ik dat heel moeilijk. Ik worstelde heel erg met het verdelen van mijn aandacht en energie over mijn kind, mijn werk, vrienden, mezelf, etc…
In de loop der jaren, naarmate mijn dochter zelfstandiger werd, vond ik het er stukje bij beetje makkelijker op worden.
Ik ben ontzettend blij met hoe en wie zij geworden is. We hebben een fantastische band.
sunny mama onlangs geplaatst…WEEKENDTIPS – 6 KRUIDENTHEETJES DIE JE MAKKELIJK ZELF MAAKT
Wat mooi Sunny, dat je een goede band met je dochter hebt. Daar hoop je toch op he, als ze nog klein zijn. Tenminste ik kan daar wel eens aan denken, aan hoe het zou zijn als ze groter zijn.
Ik herken de worsteling van het verdelen van aandacht wel. En in dat verdelen van de aandacht “vergeet” ik mezelf nog wel eens. Hele gezin gedouched en aangekleed en ikzelf loop nog in huispak, haren nog niet gewassen en twee verschillende sokken aan.
Gelukkig kunnen we er ook wel mee lachen 😉
Respect voor jou! Je hebt het toch maar mooi gedaan! 😉
Liefs x