Zijn jullie lesbisch?
Een tijdje terug riep iemand vanuit een auto naar ons: ‘Hee, zijn jullie lesbisch?’
Diana en ik stonden hand in hand voor een stoplicht, onderweg naar onze auto.
Nog een keer hoorden we: ‘Hee zijn jullie lesbisch?’
Ik keek om en zag een jongere jongen in een auto, raampje omlaag.
‘Ja’, antwoordde ik.
‘Helemaal top!’ riep hij en stak twee duimen omhoog.
Lesbisch.
Een woord.
Een woord dat wij zelf eigenlijk nooit gebruiken.
Ik kom zelf uit een relatie met een man. En, vooral achteraf gezien, heb ik altijd wel geweten dat ik eigenlijk ook iets kon voelen voor vrouwen.
Het woord lesbisch had, toen ik jonger was, vooral een bepaalde lading. Dat was nogal wat.
Tegenwoordig lig ik er geen seconde wakker van. Dit is wie ik ben, ik heb mijn hart gevolgd en kwam de liefde van mijn leven tegen. Niks gebeurd zomaar. Noem het zoals je het noemen wilt. Lesbisch, homoseksueel. Het maakt mij niet uit.
Ik hou zielsveel van Diana. De MENS Diana. De VROUW Diana. Ze is prachtig! En ik ben gelukkig met haar.
Toen ik in mijn omgeving vertelde dat ik samen was met een vrouw kreeg ik eigenlijk vooral hele fijne reacties.
En er zijn reacties die zowel Diana als ikzelf regelmatig terug horen komen en waar we allebei van glimlachen omdat we ze eigenlijk wel mooi vinden.
‘Ik ken ook twee vrouwen en die zijn heel gelukkig’
of
‘Ik ken ook zo iemand en die is best aardig’
of bij het gemeentehuis:
‘Mag ik de gegevens van de papa?’
‘Hij heeft twee mama’s.’
‘Oh sorry, maar dat maakt mij niks uit hoor.’
Diana heeft regelmatig de vraag gekregen wie het mannetje en vrouwtje was in de relatie.
Zij antwoordde daarop dat ze een vrouw is en op een vrouw valt. Er is geen mannetje en er is geen vrouwtje.
Er zijn denk ik een heleboel cliché’s en beelden en ik zeg niet dat die nooit voorkomen maar uiteindelijk zijn we gewoon mensen en zie je dat een hoop van die beelden en cliché’s helemaal niet voorkomen.
Ergens in het verleden was er een taboe op homoseksualiteit. En daar ervaren veel mensen nu nog de naweeën van vrees ik.
Kijk maar naar jongeren. Hoeveel jongere mensen hebben moeite om uit de kast te komen? Zoals dat zo mooi genoemd wordt. Ik denk toch nog wel veel. Terwijl het zo mooi zou zijn als ook jongeren hun hart zouden kunnen volgen zonder angst voor oordeel. Dat er eigenlijk geen kast meer nodig hoeft te zijn om je in te verstoppen. Dat scheelt namelijk zoveel. Het kan je leven schelen.
Ik denk dat de oordelen tegenwoordig eigenlijk best meevallen, uitzonderingen daargelaten.
Toch hou je er altijd een beetje rekening mee, omdat je verhalen hoorde over het een of ander. Eigenlijk is dat toch wat, dat het wel in je achterhoofd ergens in de verte aanwezig blijft.
Maar al met al…zijn we wie we zijn. En zo is het goed. Wij vinden het meer dan goed genoeg.
Onze kinderen heb ik altijd deze openheid meegegeven en ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat zij nooit een oordeel zullen hebben over twee mannen die samen zijn of twee vrouwen die samen zijn. Kinderen hebben daar van nature geen oordeel over.
En als ze dat al krijgen dan krijgen ze dat mee van buitenaf.
Het gaat erom dat je gelukkig bent, dat je mag zijn wie je bent maar ook de ander laat ZIJN, dat je je hart en je gevoel durft te volgen.
Respect maar ook openheid, dat willen wij onze kinderen leren. Verder kijken en voelen dan je neus lang is. Luisteren, kijken, voelen. Voor jezelf zorgen, voor anderen zorgen en voor je omgeving zorgen (zie onze drie gouden regels).
En ik denk dat dit een mooie boodschap is. Voor hunzelf op de eerste plaats. Want daar begint het. Een mooie boodschap voor hunzelf en voor de wereld.