Trots op haar
Toen ik haar leerde kennen was zij altijd in beweging.
En hoe meer ik bij haar was hoe meer ik zag dat ze zich enorm op liet slokken door alles om haar heen.
De wekker gaat. Ze springt uit bed, gejaagd. Kleedt zich aan, rent naar beneden om drie blaffende honden in bedwang te houden die alleen maar erger gaan blaffen en rondrennen vanaf het moment dat ze beneden is.
Zorgt dat ze haar zoon aankleedt, zijn eten maakt zodat hij klaar is om naar school te gaan.
Daarna vliegt ze naar de jumbo voor die ene fles chocomel die op is.
Ze komt terug met twee tassen vol boodschappen die ze als een speer opruimt. Alsof ze altijd haast heeft.
De stofzuiger wordt uitgehaald en het hele huis wordt gezogen. Ondertussen even de computer aan om wat administratie te regelen die ze in haar beleving al weer veel te lang heeft laten liggen.
Eenmaal achter de computer zittend beseft ze dat ze nog niks gegeten heeft en pakt snel een broodje om dat, net zo snel, op te eten.
Stress, 2 herinneringen van rekeningen. Bellen.
Ze opent haar webshop en daar staan weer 4 bestellingen. Bij elkaar zoeken, inpakken, bonnen uitdraaien. Ze wil naar de post rijden maar te laat, kind uit school.
En dan is ze ook nog de aardappelen vergeten dus ze moet weer terug naar de winkel.
Om kwart voor 5 rijdt ze dan uiteindelijk naar de post, in het veel te drukke spitsverkeer.
Eindelijk weer thuis moet ze nog koken, eten, afwassen. Kind in bad en kind naar bed.
In haar hoofd gaan de gedachten, invullingen aan één stuk door. Ze doet vaak 4 dingen tegelijk maar nooit helemaal.
En dan is dit een dag waarop ze niet hoeft te werken.
Een aantal weken heb ik dit aangekeken. Diep respect voor hoe ze het voor elkaar kreeg maar ook beseffend hoeveel onrust er in haar hoofd zat.
Als nu, 2 jaar later, de wekker gaat dan zou ze zich het liefste nog een keer omdraaien.
Ze staat op en gaat rustig in pyjama naar beneden waar ze eerst koffie drinkt. De kinderen hebben zich inmiddels al zelf aan gekleed en gegeten.
Als zij naar school zijn drinkt ze nog een kopje koffie. Op de bank zittend, benen opgetrokken. Haar kopje koffie vasthoudend in twee handen. Ik zie dat ze nadenkt, al heeft ze dat misschien niet in de gaten. Maar ze is rustig.
Er zijn geen drie honden meer en we gaan niet voor één fles chocomel naar de jumbo (op is dan maar op).
Als er administratie te doen is dan gebeurt dat met een muziekje op. Waarom niet een beetje gezelligheid maken bij een minder gezellige bezigheid?
Ze reilt en zeilt zoveel hier in huis. Ik noem haar weleens de spil. Maar op een hele andere manier.
Voorheen nam ze nog niet eens de tijd om een kus te geven in het voorbijgaan. Tegenwoordig staat ze stil en doet het gewoon. Want ook zij heeft geleerd dat het de kleine dingen zijn, door alles heen, die het aller waardevolste zijn.
Ze is lief voor ons allemaal. Ze is lief voor iedereen. Het liefste wil ze lief zijn voor de hele wereld omdat ze weleens denkt dat mensen dat verwachten. Maar steeds meer zie ik dat ze lief is vanuit haar zelf.
Ik help soms een beetje met de vitamientjes en goed water drinken en zo want dat vergeet ze dan nog wel eens.
Ooit vertelde ze dat ze nooit écht kon lachen. Niet vanuit haar ziel. En steeds vaker gebeurt het dat ze ontzettend moet lachen….mét hart en ziel.
Ik zie en voel dat ze dingen weer met veel passie en liefde doet. Ze wil zo graag de dingen doen die vanuit haar hart komen. En onvoorstelbaar hoeveel bergen ze verzetten kan.
We zien allebei dat je vanuit rust zoveel meer kunt doen, er meer lukt en meer deuren opengaan dan vanuit die eeuwige onrust.
Langzaam leert ze haar grenzen kennen, leert ze zichzelf kennen. Zo mooi om te zien.
Ik ben ongelofelijk trots op haar. Om wie ze is. Zij is mijn HELDIN.