Toeval en herinneringen
Toeval bestaat niet. Dat is wat je zo vaak hoort zeggen. En in alle eerlijkheid, de dingen die wij meegemaakt hebben lijken bijna te toevallig om toeval te zijn.
Wat het ook geweest is, het was voor mij een bewustwording om te stoppen met denken en me over te geven naar waar het hart me heen leidde. Naar jou. Elke weg bracht me weer naar jou.
Ja, ik herinner me het boekje nog als de dag van gisteren.
Evenals de duif op de auto en het veertje.
Ik kwam op een dag thuis en parkeerde mijn auto. Ik had de motor nog niet uit en er landde een duif op de motorkap die heel rustig bleef zitten en me door het autoraam aan keek.
Ik maakte er een foto van met mijn gsm.
Later die dag plaatste ik deze foto op facebook. Wij hadden in deze periode even geen contact.
Een tijd later vertelde jij me dat op diezelfde dag, op hetzelfde tijdstip bij jou een grote duivenveer voor je neer dwarrelde. Je stond naar buiten te kijken en vroeg aan het universum,of aan wie dan ook, om een teken. En daar gebeurde het. Je maakte er een foto van. Zo konden we zien hoe de tijdstippen precies overeenkwamen.
En zo zijn er zoveel ’toevalligheden’ en er is zoveel synchroniciteit geweest.
Dromen die hetzelfde waren, gebeurtenissen die zo overeenkwamen dat we niet anders konden dan verbaasd en dankbaar zijn.
Ik heb jou zo vaak gevoeld, ondanks de afstand en zonder contact te hebben. Ik wist het wanneer je ziek was, ik wist het wanneer er iets aan de hand was en dit klopte telkens weer.
En nog steeds. Zelfs nu in ons samen zijn voel ik jou.
Waar ik ook ben en wat ik ook doe. Als we niet bij elkaar zijn dan is het net alsof alles een beetje leger voelt, minder betekenis en kleur heeft. Mijn binnenste, mijn ziel, licht op door het zien en voelen van jouw ziel.
Dus ook al voel ik je altijd, nu we samen zijn besef ik dat naast dat voelen en niet lijfelijk zien ook een verlangen ontstaan is om daadwerkelijk bij elkaar te zijn en het voelen tastbaar te maken. Omdat dat het fijnste is wat er is!
Het dagelijkse leven kan ons weleens opslokken. Ik ben dan meestal degene die aan het einde van de dag opeens spijt kan hebben dat we die middag niet even de tijd hebben genomen voor die kop koffie, elkaar even écht zien en dus ook voelen. Samen kijken we elke dag uit naar de avond. En ja, ik ben meestal degene die in de stress kan schieten als er nog zoveel gedaan moet worden in die avond. Omdat ik doordrongen lijk te zijn van de tijd en het besef hoe kostbaar en dierbaar die tijd is. Vraag me maar niet waar het vandaan komt allemaal want ik heb geen idee. Het is er. En soms is dat best even moeilijk.
We zijn een samengesteld gezin van 2 vrouwen en 3 kinderen. We leven in deze wereld, in deze maatschappij maar ik heb vanaf het begin gevoeld dat ik samen met jou nooit een ‘standaard’ gezin zal vormen. Ja, wat is een standaard gezin? Bestaat dat? Weet ik niet. Ik heb alleen weleens een beeld voor me van 2 ouders die elke dag werken, kinderen overal ophalen en ’s avonds afgepeigerd op de bank ploffen. De een in de ene hoek en de ander in de andere hoek. De een op zijn telefoon tikkend en de ander voor de tv hangend. Helemaal prima, maar ik kan me dit beeld met jou samen totaal niet voorstellen.
En elke avond is een cadeautje. We kletsen, we drinken een biertje, luisteren muziek, doen een klein dansje en kijken zo nu en dan een mooie film. Lekker tegen elkaar aan op de bank.
Overdag is het nog vaak zoeken naar de balans. Onze kinderen zijn 8, 9 en 1,5 jaar en het is druk, het is chaotisch en buiten de kinderen spelen nog zoveel andere dingen. Jij bent de praktische van ons twee. Ik verlies mezelf vaak in gevoel. Ik zie helaas elk detail, ik hoor alles, ruik alles en ervaar alles erg intens.
Ik ben nog te vaak de ‘Alice in Wonderland in the world of her own’ in deze wereld. Jij staat meer met beide benen op de aarde, in de wereld.
Ik vind je sterk, ik vind het bewonderenswaardig hoe je alles doet.
Het is weer de tijd dat de kinderen uit school komen en de jongste telg wakker wordt van zijn middag slaapje. En weet je? Ik kijk uit naar het leven, de drukte, de schoolverhalen en de knuffels, kusjes en streken van de jongste. Ik kijk alleen niet zo uit naar het rekenhuiswerk van de middelste, daar heb ik dan, zoals mijn hele leven met rekenen al het geval is, iets minder mee. En waar ik vooral alweer naar uitkijk is de koffie met jou samen, even in je ogen kijken, je handen aanraken. Want die koffietijd hebben we toch maar bewust ingelast. En ik kijk uit naar de avond, samen. Met jou.