Over gevoeligheid deel 2
Het Her-Innerings weekend is nu 4 jaar geleden en in die 4 jaar ben ik langzaam weer volledig gaan voelen.
Mijn leven is echt 360 graden veranderd. Ongelofelijk wat er allemaal gebeurd is. Ik kwam mijn zielenliefde tegen. Ik heb een herkenning, verbondenheid en liefde mogen voelen die te groot is voor aardse woorden.
Ik heb mijn hart gevolgd.
Maar de gevoeligheid. Hoe is het daar mee? In alle eerlijkheid worstel ik er nog steeds mee.
Ik weet zoveel meer. En ik weet dat ik niet alleen ben. Maar kleine dingetjes in het dagelijkse leven blijven moeilijk. Zeker in een gezin met toch wel een soort van opeens 3 kinderen. Ik hou van ze, ik vind het heerlijk maar soms ook even moeilijk wat betreft gevoel.
Lawaai. Drukte. En voor mij heel moeilijk: tablets, computers, tv’s, wifi, gsm’s en al die moderne dingen die me echt overprikkelen.
Eerlijk…geef mij een pick-up en een paar LP’s en verder helemaal niks. Voor mij genoeg.
Maar dit is zó moeilijk in een gezin en in deze tijd. En voor niemand te begrijpen eigenlijk.
Tuurlijk kijk ik wel eens tv. Maar heel selectief. En ja, ik heb ook een gsm. Maar ’s nachts niet naast mijn bed (want ik slaap er echt slechter door) en ik hecht er allemaal niet zoveel waarde aan. Het doet iets met me waar ik heel onrustig van wordt.
Drukte, verjaardagen, feesten, mensen. Ik vind het moeilijk om me ervoor af te sluiten. Ik pik nog steeds alles op en kom te vaak als een uitgewrongen vaatdoek terug.
Gevoelens overspoelen me vaak. Ik lig regelmatig in de knoop met mezelf zonder precies te weten waarom. Sommige dingen kan ik zo moeilijk in woorden uitleggen want het is alleen gevoel wat ik voel. Vaak zijn het wel 100 dingen tegelijk. En ook dit is weer moeilijk. Voor de omgeving. Ik voel me er vaak schuldig over.
Ik kan moeilijk tegen hardheid, geweld, brutaliteit, oneerlijkheid en onrechtvaardigheid. Dat raakt me diep diep diep.
Als kind kon ik de kleine dingen heel goed waarnemen: een zonnestraal, een dauwdruppel op een blad. Ik ging ter hoogte van de grassprieten liggen en kon ze als het ware voelen. De kleuren en de geuren van bloemen. Hier had ik houvast aan. Net als Alice in Wonderland: the world of my own.
Ik probeer dit telkens te blijven zien. Soms moeilijk in alle hectiek en drukte en strubbelingen maar ik wil het zo graag blijven zien en vooral voelen! Het is zo mooi.
Ik hou van de liefde die ik voel van m’n lieffie. Haar zachtheid, schoonheid, vriendelijkheid en onvoorwaardelijke liefde maken voor een groot deel dat ik me thuis voel hier op aarde. Zij maakt de wereld echt een stukje mooier en lichter. Ze is bijzonder.
Dingen zullen me altijd blijven raken en ik zal nog wel vaker uit balans zijn erdoor, om het zo maar te noemen. De ene keer raken ze me door hun schoonheid en puurheid en de andere keer door de hardheid of niet-zo-schoonheid.
Ik kan me nog steeds soms helemaal niet thuis voelen hier. Dan is er weer die heimwee
Ik wil zóveel, zoveel doen voor mensen. Ik wil het licht en de liefde die ik vanbinnen zo goed ken delen, laten zien en voelen aan de buitenwereld. Niet langer op slot en onzichtbaar en stilletjes, maar naar buiten gericht.
Vanuit mijzelf, mijn kern, mijn diepste wezen, voor iedereen die het wil voelen en zien. Als ik daaraan denk dan barst mijn ziel bijna van intens geluk. Maar hoe doe je dat? Dat weet ik dan weer niet.
Altijd zoekende. Maar al zoveel gevonden. Zoveel waar ik dankbaar voor ben.
Mijn weg verder zal nog wel duidelijk worden. Ik ben nog niet klaar.
Dat zegt mijn gevoel in ieder geval wel.
Voor iedereen die te maken heeft met over-gevoeligheid kan ik alleen maar zeggen; blijf de mooie dingen zien, hoe moeilijk het soms ook is. Want door licht te zien en te voelen kun je licht uitstralen. En hoe mooi is het als nu eens juist de mensen die veel voelen dit laten zien aan de wereld.
Een wereld die, zo ervaar ik hem wel vaak, toch wel hard kan zijn.
Hoe mooi is het als in deze wereld iets meer gevoel, licht en liefde te zien en te voelen zou zijn. Het is niet raar, het is niet gek. Het is puur. De kern van al dat gevoel is alleen maar puur.
Lees ook : gevoeligheid HSP deel 1
Veel mensen kunnen hun gevoel niet goed verwoorden, maar jij kan dat wel. Ik wil het dan ook niet overgevoeligheid noemen maar gewoon gevoeligheid. Mensen kunnen zich namelijk goed inleven in wat je schrijft, het raakt mensen. Het is dus niet TE gevoelig maar gewoon gevoelig en dat is helemaal niet erg.
En ook weer heel herkenbaar!
Fijn dat je dingen herkent die ik schrijf. We zijn niet “alleen” op de wereld ;-).
Liefs voor jou.
Zo mooi, zo heftig en zo herkenbaar! X
Thanks leeve.
Knuffel!