Over gevoeligheid deel 1

Als kind werd ik omschreven als dromerig.
En als kind werd ik vaak overspoeld door gevoel.
Helaas was het voor mij moeilijk om dat te uiten.
Het werd veelal afgedaan als overdreven. Of genegeerd.
De situatie toentertijd was er niet naar om hier iets mee te kunnen.

Mijn gevoel is altijd veel sterker geweest dan mijn denken.
Ik hoorde alles, zag alles, rook alles en voelde alles.
Vaak overprikkeld, niet wetende wat ik ermee moest doen.
Ik had vaak heimwee. Hele erge heimwee maar ik wist nooit precies waarheen.
Avonden keek ik uit mijn slaapkamerraam naar de sterren en ik was er van overtuigd dat er ergens een plek was waar ik vandaan kwam. Ik voelde me anders dan anderen. Ik voelde me hier niet thuis.
Soms was ik er zelfs van overtuigd dat er een foutje gemaakt was en ik per ongeluk hier terecht was gekomen. Dan smeekte ik in mijn bed, onder de dekens, of “ze” me alsjeblieft wilden komen halen.
Hele eenzame momenten.
Als het donker was en ik mijn ogen sloot zag ik gezichten, hoorde ik geroezemoes van mensen leek het wel. Ik voelde regelmatig iemand bij me staan en dan was het alsof ik het kon zien, maar ook weer niet.
Ik schreef veel. Verhalen over andere plekken. Waar de kleuren zo mooi waren dat je niet wist wat je zag. Waar vrede was en rusten waar alles mooi was. Een plek vol liefde. Diepe, intense liefde. Ik zag er nooit een mens maar ik was er nooit alleen.

Later toen ik ouder werd begon ik te merken dat als ik onder de mensen was er helemaal energieloos vandaan kwam. Of ik keek naar iemand en wist precies hoe die persoon zich voelde. Het rotte daarvan was dat ikzelf met dat gevoel naar huis ging.
Ook zag ik af en toe dingen die me echt deden schrikken. Dan zag ik dat iemand ziek was. Maar ja, dat kun je niet echt zeggen tegen iemand.

Toen ik nog iets ouder werd en op mezelf ging wonen vond ik dat het maar eens afgelopen moest zijn met deze flauwekul, zoals ik het toen noemde. Heimwee? Kom op, ik was toch zeker geen kleuter meer die in die sprookjes geloofde! Ik was op aarde zoals iedereen en ik moest het er maar mee doen! Gevoel? Ook klaar mee. En ik stopte alles weg. En ik uitte het in op stap gaan, niet meer eten en noem maar op.
Het enige wat ik bleef doen was schrijven.Als ik schreef dan kwam de eenzaamheid en het anders voelen wel tot uiting.

Pas jaren later begon alles weer erg op te spelen. Na de geboorte van mijn dochter. Ik voelde me helemaal niet fijn en vanaf dat moment begon de reis terug naar mezelf. Waar ik overigens na 8 jaar nog steeds mee bezig ben.
De heimwee kwam weer terug. Het niet thuis voelen was er weer. Het anders voelen ook in alle hevigheid.
Ik ging lezen over Hooggevoeligheid en herkende daar ontzettend veel in.
Maar ja, wat nu?
Ik leefde gewoon verder. Ik hield me vooral heel klein in de wereld omdat ik me zo anders voelde. Ik was bang dat iemand dat zou merken en me erop zou afrekenen. Ik deed maar wat ik dacht dat ik moest doen, zoals het hoorde.
Ik had moeite met de dagelijkse dingen. Onder de mensen zijn, werken, noem maar op.
Ik kon slecht tegen de computers, tablets, versterkers en andere apparatuur die in huis stonden. Maar ga dat maar eens uitleggen!
Ik trok me vaak terug in boeken, in muziek die me zó enorm konden raken of in de natuur. Ik wandelde heel veel.
Er was een plek waar ik helemaal tot rustkon komen. Waar ik een glimp kon voelen van de verhalen waar ik als kind over schreef. Hoog in de bergen. Daar waar het geluid van de wereld beneden je verdwijnt en je helemaal 1 bent met de natuur om je heen.

Op een dag kwam ik het boekje ‘het sprookje van de dood’ tegen van Marie-Claire van der Bruggen.
En mijn mond viel open. Zij schreef precies wat ik al die jaren, mijn hele leven, gevoeld had. De heimwee, het weten dat er een ’thuis’ is, zoals zij het zo mooi verwoordt. Dit was voor mij het punt waarop ik besefte dat ik niet gek was! Ik was toch nog niet zo raar en anders en het belangrijkste; ik was niet alleen.
Twee hele bijzondere vrouwen, waaronder Marie-Claire van der Bruggen, organiseerden een Her-Inneringsweekend. Een weekend in het teken van ’thuis’, in het Her-Inneren wie je werkelijk bent. Een heel weekend in deze energie.
En hier begon mijn hart weer open te gaan. Op een kiertje, dat wel maar vanaf dat weekend gebeurde er ontzettend veel. Een weekend dat 4 jaar geleden alles veranderde…

Voor het vervolg:  over gevoeligheid Hsp deel 2